Review Kimmie en Saya

15-11-2020

Saya is onze herplaatste akita.

Ze was al 3 jaar toen ze bij ons kwam en wij waren haar derde thuis. We hadden ervaring met pittige honden. Een teefje, afgestaan omwille van tijdsgebrek zou ons goed afgaan. Saya ging ons gezin aanvullen en aanvoelen. We gingen een prachtig team vormen. (Akita’s zijn loyale honden, weet je wel.)

Tot zover het sprookje.

Saya vond « aanvullen » maar niks. En ze was al helemaal geen teamspeler. Als ze ons aanvoelde was het enkel om ons te kunnen controleren. Een koekje als je braaf bent? Geef dat koekje hier of ik grom. Mag niet? Jij mag niet! Knap en pits. Plaats? Wacht? Zit? Ik zal dat wel bepalen.

Ze haalde het bloed van onder onze nagels. (Soms letterlijk)

We hadden moeite haar duidelijk te maken dat zij bij ons mocht wonen en niet andersom.

We riepen de hulp in van ervaren gedragsdeskundigen en volgden hun tips nauwgezet op. Structuur, houding, consequent zijn. We kregen Saya onder controle. Ze werd handelbaar, beet niet meer van zich af. Maar de lol was er ook wel af.

Ik dacht over alles wat ik deed 3 keer na.

Liep ik recht genoeg? Was mijn arm, de lijn, ontspannen genoeg? zou ik gaan zitten of was het beter naast haar te blijven rechtstaan? Is het een goed of een slecht teken dat ze naar me kijkt als ze haar drolletje draait? Zou ik ze nu aaien of toch maar niet?

Ik was bang om iets fout te doen, om geen verantwoordelijke hondenbaas te zijn. (Akita’s zijn gevaarlijke honden, weet je wel?)

En toen zei Irma:

« Zullen we eens samen gaan wandelen? »

Hooch liep lekker rustig een paar meter voorop, maar nooit al trekkend. Ik liep naast Irma, er voor zorgend dat Saya met haar neus niet meer dan 20 cm voor me uitkwam.

Irma gaf complimentjes en koekjes en ik zag geen reden er te geven.

«Ze zijn een spiegel. Kijk eens hoe gespannen je bent.

Ja, je ziet er ook lief uit, maar je duwt toch mooi iedereen van je weg. Beetje controle freak, niet? »

Oh, da’s waar, dacht ik. Dat verdient vast geen koekje.

« Kom je nog binnen voor een tasje thee? »

« Heb je gezien hoe Saya soms naar je opkijkt. Mooi hoor.»

Dat zei Irma en dat is eigenlijk hetgeen me het meest is bijgebleven. Saya kijkt naar me…. als in een spiegel.

Sinds Irma zijn Saya en ik een team.

Een gespannen, controlefreakerig, mensen afduwend, lief eruitziend team, dat zich voldoende weet te gedragen om af en toe een koekje te verdienen.

En dat is een heel verschil met daarvoor.

Zo simpel is het, Irma.

Ik leerde geen trucjes van je, al heb je me die vast ook verteld toen. Ik kan het niet uitleggen. Ik kan er met m’n hoofd niet bij.

En daarom vind ik jou dus zo fantastisch ♥ Kimmie en Saya